Eurogastro 2011

Serdecznie zapraszam do udziału w największej i najważniejszej w Polsce imprezie targowej dedykowanej branży HoReCa. Ideą targów EuroGastro jest przedstawienie pełnej i różnorodnej oferty produktów, usług i rozwiązań dla gastronomii. Na EuroGastro obecni są przedstawiciele wiodących firm z Polski i z zagranicy, co stanowi znakomitą okazją do porównania ich oferty, a także do nawiązania międzynarodowych kontaktów handlowych.

Ekspozycja targowa podzielona zostanie na cztery sektory tematyczne:

* sektor wyposażenia zaplecza kuchennego,
* sektor żywności i napojów dla gastronomii,
* sektor kawowy,
* sektor wyposażenia sal restauracyjnych i barów.

Oferta wystawców skierowana jest do: właścicieli i menadżerów restauracji, kawiarni, cukierni, pubów, klubów i dyskotek, barów typu fast food i snack-bar, firm cateringowych, lodziarni i cukierni; zarządców punktów zbiorowego żywienia (m. in.: szkół, domów dziecka, szpitali); właścicieli hurtowni; szefów kuchni i kucharzy, cukierników, baristów oraz barmanów; dyrektorów super- i hipermarketów odpowiedzialnych za zakupy i współpracę z dostawcami.

Dodatkowym atutem EuroGastro jest bogaty program imprez towarzyszących. Na targach obecni będą najlepsi kucharze, cukiernicy, bariści, kelnerzy i sommelierzy, którzy swój kunszt zaprezentują podczas widowiskowych pokazów i konkursów.

Wszystko to w halach targowych MT Polska w Warszawie ul. Marsa 56 w dniach 23-25 marca 2011r.

Autorem artykułu jest Joas

Włoskie specjały w Krakowie

Włoska kuchnia jest jedną z dwóch - obok francuskiej - najpopularniejszych kuchni europejskich. To co ją wyróżnia pośród pozostałych kuchni jest używanie bardzo dużej ilości warzyw, parmezanu (grana) a także różnego rodzaju przypraw takich jak między innymi: bazyli, oregano, rozmarynu, pieprzu, tymianku czy estragonu.


Powszechne jest także stosowanie oliwek, oliwy, pomidorów, cebuli czy czosnku. Potrawy włoskie specjalizują się głównie w produkty mączne (makaron, pizza), rybne a także wykorzystuje się owoce morza (frutti di mare). Należy zaznaczyć że kuchnia włoska jest bardzo różnorodna. Wiele włoskich potraw stało się popularne na całym świecie. Zapewne dla nikogo nie jest obca pizza, spaghetti czy risotto. Typowy włoski posiłek składa się z przystawki (antipasto), dania mącznego lub zupy (pasta) oraz dania głównego czyli ryby, drobiu bądź innego mięsa wzbogaconego sałatką lub risotto. Posiłek kończy się deserem, którym mogą być lody, panna cotta (wł. gotowana śmietanka), tiramisu (wł. poderwij mnie), granita (tradycyjny deser włoski) czy cannolo (rurki zrobione z chrupiącego ciasta nadziane kremem z ricotta). Wybierając się do włoskiej restauracji w celu skosztowania prawdziwie włoskiej kuchni należy zapoznać się z menu. Niestety istnieje wiele lokali, które tak naprawdę są włoskie tylko z nazwy. Podawane w nich posiłki są podróbką włoskiego jedzenia. Restauracja włoska Kraków, charakteryzuje się prawdziwym włoskim jedzeniem. Menu powinno być stworzone z pasją gdzie połączone są standardy prawdziwej włoskiej kuchni, a także gdzie do przygotowania posiłków używa się świeżych, wysokiej jakości produktów. Należy pamiętać że w Krakowie istnieje bardzo wiele restauracji kuszących klientów bądź niską ceną bądź pozornie smacznym jedzeniem. Dlatego wybierając restauracje Kraków należy kierować się rozwagą gdyż bardzo często zdarza się że z pozorów dobry lokal okazuje się być mało dobry a w najlepszym przypadku średni pod wieloma względami. Restauracja Kraków rynek powinny także odznaczać się oryginalnym wystrojem wnętrza odpowiednim do charakteru obiektu gdzie sale mają niepowtarzalny klimat i atmosferę. Powinny to być magiczne, niepowtarzalne miejsca których z pewnością nie pominie się przy najbliższej wizycie w królewskim Krakowie. Centrum miasta do doskonała lokalizacja dla tego typu zakładów gastronomicznych stąd też można ich tam spotkać bardzo wiele. Trudność polega jednak na dobrym wyborze.

Odkurzacz centralny


---

Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org.

Komputerowe wspomaganie procesu technolgicznego projektowania obiektu gastronomicznego

Autorem artykułu jest Barbara Koziorowska

Jak komputery wkroczyły w zakres projektowania technologicznego zakładów gastronomicznych...
Termin „wspomaganie komputerowe”, a nie „zastosowanie komputerów” wskazuje na pierwszoplanowy udział projektanta w procesie projektowania lokalu gastronomicznego.
Dlatego też istnieje niewiele programów komputerowych, które rozwiązywałyby zagadnienia planowania przestrzennego w gastronomii, ze względu na dużą liczbę wariantów i kryteriów ich oceny.

Powszechnie znany i stosowany jest program komputerowy AutoCAD. Program ten zastępuje deskę kreślarską i służy przede wszystkim do tworzenia rysunków na ekranie komputera. Jedną z jego wielu funkcji jest tworzenie biblioteki graficznych symboli poszczególnych elementów rysunku. W dziedzinie projektowania technologicznego zakładu gastronomicznego korzysta się z bazy graficznych symboli urządzeń. Bazy danych obejmują nie tylko trójwymiarowe rysunki, ale również parametry techniczne.

W wieloetapowym procesie projektowania obiektu gastronomicznego „wykreślenie” projektu na ekranie komputera, a następnie za pomocą plotera, należy do ostatniej fazy. Natomiast na cały proces projektowania zakładu gastronomicznego składają się następujące (główne) etapy:

I. Określenie rodzaju zakładu żywienia
II. Określenie asortymentu wydawanych potraw - jadłospisu
III. Obliczenie powierzchni pomieszczeń magazynowych
IV. Dobór liczby i rodzaju wyposażenia technologicznego
V. Obliczenie powierzchni pomieszczeń produkcyjnych oraz socjalnych
VI. Rozmieszczenie wyposażenia technologicznego
VII. Opracowanie układu funkcjonalnego pomieszczeń
VIII. Wykreślenie projektu lokalu gastronomicznego.
Każdy z podanych etapów zawiera wiele czynności koncepcyjnych oraz obliczeń, które należałoby połączyć w jeden zintegrowany system komputerowy.

W procesie projektowania technologicznego programy takie jak: „DIETA” czy „FOOD” (omówione szerzej w mojej książce „Projektowanie technologiczne zakładów gastronomicznych”) mogą być wykorzystywane w etapie II, który obejmuje określenie jadłospisu oraz obliczenia masy surowcowej potrzebnej do produkcji poszczególnych potraw.

Na podstawie wielkości masy surowcowej oraz parametrów związanych z warunkami składowania towarów oraz częstotliwością ich dostaw oblicza się powierzchnię pomieszczeń magazynowych, co stanowi III etap projektowania technologicznego w gastronomii.

Etap IV obejmuje zagadnienie doboru wyposażenia technologicznego. Jest to faza niezwykle złożona ze względu na znaczną liczbę urządzeń oraz parametrów, które je charakteryzują.
Szczególnie dotyczy to pomieszczeń produkcyjnych związanych z uwarunkowaniami ergonomicznymi oraz bezpieczeństwem pracy (powierzchnie stanowisk pracy, odległości między urządzeniami, szerokości traktów komunikacyjnych).
Także sam dobór urządzeń bez możliwości uwzględnienia kryteriów przestrzennych i funkcjonalnych jest trudny.

Podjęte prace nad sformalizowaniem tego etapu ograniczają się, na dzień dzisiejszy , do stworzenia programu komputerowego, rozwiązującego zagadnienie doboru wyposażenia technologicznego do obróbki termicznej dla restauracji.
Poniżej przedstawiono schemat tego programu.
DANE WEJŚCIOWE: Liczba miejsc konsumenckich
Kategoria restauracji
DANE WYJŚCIOWE: Wykaz wyposażenia technologicznego
koszt urządzeń, parametry techniczne urządzeń

Następny etap projektowania lokalu gastronomicznego to rozmieszczenie wybranych urządzeń na planie przestrzennym. Operacja ta może odbywać się na ekranie komputera w programie AutoCAD. Projektant wybiera z bazy danych symbole graficzne urządzeń i tworzy, na podstawie znanych mu zasad projektowania, pierwszy wstępny wariant ich lokalizacji.

Elementem wyjściowym do programu jest projekt wstępny rozmieszczenia urządzeń. Za jego pośrednictwem projektant przenosi do programu niezbędne zasadyi przepisy, określające ich wzajemne odległości i kształt pomieszczenia. Następnie komputer analizuje wszystkie warianty lokalizacji i wybiera jeden, zgodnie z przyjętym kryterium.

Po wyborze właściwego rozmieszczenia urządzeń następuje automatyczne wykreślenie projektu za pośrednictwem programu AutoCAD.

Celem przyszłych badań w tej dziedzinie jest opracowanie metody rozwiązującej zagadnienie lokalizacji pomieszczeń oraz znajdujących się w nich urządzeń przy wykorzystaniu optymalizacji wielokryterialnej, w której zostaną wprowadzone ograniczenia wynikające, na przykład, z lokalizacji pomieszczeń względem stron świata.

W ten sposób zapoczątkowano nową generację tworzenia projektów technologicznych, od jadłospisu do rysunku, przy wspomagającej roli komputera. Ze względu na indywidualność rozwiązań projektowych oraz skomplikowane procesy modernizacyjne zastosowanie opisanych metod i programów komputerowych jest możliwe tylko na niektórych etapach. Istotny jest jednak fakt, że tak jak w każdej dziedzinie życia komputery zastępują nam niektóre czynności, tak również wkroczyły w pełnym zakresie do projektowania technologicznego zakładów gastronomicznych.

Bardziej szczegółowe informacje na ten temat znajdą Państwo w moim darmowym e-book’u „Projektowanie technologiczne zakładów gastronomicznych” dostępnym na stronie:
http://www.gastro-projekt.pl/projektowanie-technologiczne-zakladow-gastronomicznych-pl

Można w nim ponadto znaleźć opisy nowoczesnych technologii produkcji i dystrybucji potraw, zasady projektowania technologicznego kuchni, doboru wyposażenia zakładu gastronomicznego, unijne normy i standardy, którym podlega obecnie obiekt żywienia zbiorowego, a także dane z katalogów producentów urządzeń gastronomicznych.

Serdecznie zapraszam do lektury! :)


istnieje możliwość umieszczania całości bądź części artykułu na innych stronach internetowych, ale tylko podając imię i nazwisko autora: Barbara Koziorowska!

---

Barbara Koziorowska
konsultant FCSI - międzynarodowej organizacji zrzeszającej specjalistów z dziedziny technologicznego projektowania obiektów gastronomicznych, restauracji, kuchni cateringowych, hotelowych, szpitalnych itp.
www.gastro-projekt.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Troszkę historii - Nazwa

Gastronomia (z grec. gaster - "żołądek", nómos - "prawo", "ustawa") - rodzaj działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu otwartych zakładów żywienia zbiorowego (np. restauracji, barów, stołówek itp.). Także sztuka przyrządzania i podawania potraw w oparciu o fachową wiedzę kulinarną. Gastronomia to również wiedza o produktach, ich wartości odżywczej, o racjonalnym przygotowaniu potraw, komponowaniu posiłków, o tradycjach kulinarnych oraz zwyczajach i obyczajach związanych z jedzeniem.

Bajeczne cappucino

Bajeczne cappuccino

Autorem artykułu jest Kamila Nowakowska

Cappuccino znają chyba wszyscy. To typowo włoski wymysł, kolejny włoski sposób na kawę – fantazyjny jak całe Włochy. Cappuccino wcale nie jest takie proste w przygotowaniu i żeby było prawdziwym cappuccino musi spełniać szereg norm. Przede wszystkim cappuccino składa się z trzech części: 1/3 t...
Cappuccino znają chyba wszyscy. To typowo włoski wymysł, kolejny włoski sposób na kawę – fantazyjny jak całe Włochy. Cappuccino wcale nie jest takie proste w przygotowaniu i żeby było prawdziwym cappuccino musi spełniać szereg norm. Przede wszystkim cappuccino składa się z trzech części: 1/3 to espresso, 1/3 to mleko i 1/3 to mleczna piana. Bardzo ważną, można nawet powiedzieć, że najważniejszą częścią cappuccino jest pianka mleczna. Mleczna piana przygotowywana jest w specjalny sposób i konieczny do tego jest ekspres ciśnieniowy z ramieniem, za pomocą którego ręcznie spienia się mleko. Mleczna piana powinna mieć idealnie kremowa konsystencję, bez bąbelków powietrza, jeżeli takowe w niej się znajdą to pianka bardzo szybko opada i cappuccino przestaje być tym, czym powinno. Ręczne spienianie mleka to wyższa szkoła jazdy i trzeba przyznać, że wymaga to nauki i praktyki, aby spienić mleko tak, żeby piana cappuccino wyszła idealna. Cappuccino można podawać z wieloma dodatkami smakowymi oraz ozdobnikami. Nieodłącznym dodatkiem jest czekolada, którą posypuje się piankę. Wprawny barista, czyli ekspert od parzenia i podawania kawy potrafi wyczarować na piance cappuccino różne wzory używając do tego czekolady, cynamonu oraz innych dodatków. Przygotowanie cappuccino to sztuka a smak tego fantazyjnie włoskiego napoju to prawdziwa poezja. Smak mocnego espresso złamany mlekiem i kremową wyśmienitą pianką posypaną czekoladą sprawia, że kochamy cappuccino i często sięgamy po ten aksamitnie kremowy, kawowy specjał. Prawdziwi nałogowcy i miłośnicy kawy cappuccino mają powody do radości. Mogą delektować się smakiem prawdziwego, iście włoskiego cappuccino, kiedy tylko chcą, bez konieczności wizyty w kawiarni. Wszystko to sprawiają bardzo oryginalne kawowe łakocie prosto z Włoch. Cioccafe O’Ccaffe to prawdziwe, prażone ziarenka najlepszej włoskiej kawy otulone rozpływającą się w ustach czekoladową otoczką o smaku włoskiego cappuccino. To pyszne połączenie tworzy oryginalny, włoski przysmak idealny dla łasuchów i wszystkich tych, którzy uwielbiają kuszący smak wyśmienitej kawy cappuccino.




---

Kamila Nowakowska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Carving

Nieco inaczej o carvingu

Autorem artykułu jest Łukasz Szewczyk

Idąc za przysłowiem "polak potrafi", w dziedzinie carvingu również "potrafi". Z tego co pamiętam, carving w Polsce zaczął być uprawiany w roku 2004 i od tego czasu poziom umiejętności osób rzeźbiących rósł geometrycznie.
Nieco inaczej o carvingu.

Carving, czyli warzywne i owocowe dekoracje oraz rzeźby, pojawiły się w Chinach za czasów panowania Dynastii Tang (618-906 r.).
To wykwintne rzemiosło rzeźbienia owoców i warzyw rozwijało się niezwykle mozolnie, poszerzając swą obecność wraz ze wzrostem dobrobytu ludności Państwa Środka, aby w latach 960-1279, za panowania Dynastii Sung, rozpowszechnić się na większą skalę, głównie wśród klasy średniej.

W Tajlandii carving pojawił się za sprawą przenikania się kultur.W 1364 roku podczas przygotowań do jednego z najważniejszych świąt - Loi Kratong, jedna ze służebnic, Nang Noppamart, chcąc uatrakcyjnić doznania wizualne swego władcy, Cesarza Phra Ruang'a, wzięła kwiat i na jego wzór wyrzeźbiła z owoców kolejne. Następnie wyrzeźbiła ptaka i stworzyła ze wszystkich elementów swoistą kompozycję. Gdy Cesarz ujżał dzieło swej poddanej, stwierdził iż należy przekazać umiejętności innym, aby rozpropagować carving, szczególnie na Dworze Królewskim.

Święto Loi Kratong obchodzi się do dziś, a najlepszym miejscem do obcowania z nim jest Sukothai, dawna stolica Tailandii, gdzie Nang wykonywała swoje pierwsze rzeźby.

O wspaniałych deserach i rzeźbach z owoców oraz warzyw pisał również Cesarz Rama II, który panował w latach 1808-1824.

Po rewolucji w 1932 roku, carving stał się mniej popularny w jego swoistej ojczyźnie, toteż Tajowie rozpoczęli nauczanie tej tradycyjnej sztuki dekoracji w szkołach. Obecnie carvingu naucza się dzieci od 11 roku życia, poprzez gimnazjum i fakultatywnie na uniwersytetach.

Coraz częściej możemy spodkać carving w hotelach, na statkach, w restauracjach. Codziennie ogromna liczba osób odkrywa z niedowierzaniem i zdziwieniem piękno "Kae - Sa - Luk" bo takimi słowy tajowie określają carving.

Polak potrafi

Idąc za przysłowiem "polak potrafi", w dziedzinie carvingu również "potrafi". Z tego co pamiętam, carving w Polsce zaczął być uprawiany w roku 2004 i od tego czasu poziom umiejętności osób rzeźbiących rósł geometrycznie.

W stosunkowo niedługim czasie "dorobiliśmy się" laureatów , uczestników i jurorów międzynarodowych konkursów oraz wicemistrza Europy w carvingu melonowym.

Jeśli chodzi o publikacje to pojawiły się jakiś czas temu 2 książki czeskiego autora, wydane w języku polskim oraz trzy rodzime tytuły. Co do publikacji prasowych, to owszem bywają dość częste, ale to chyba ze względu na atrakcyjność i swoistą egzotykę zagadnienia.

Carving w Polsce będzie rozwijał się jeszcze jakiś czas. W tej chwili formuje się "czołówka" polskiego carvingu, dochodzą do niej nowi adepci, którzy zaskakują nas niejednokrotnie szybkimi postępami technicznymi i pomysłami.

Z czasem carving na stałe wniknie w naszą kulturę i jestem przekonany, że będzie traktowany na równi z dekoracjami balonowymi, kwiatowymi. Będzie to obowiązkowy element przede wszystkim na weselach.

Pod względem technologicznym najlepiej rzeźbi się w melonach i papai ze względu na właściwości miąższu, natomiast biorąc pod uwagę atrakcyjność gotowego produktu, będzie to arbuz.

Tak jak inne dziedziny życia i tę można podzielić na kategorię. Zapewne większość czytelników i internautów gdzieś o tym czytała, ale gwoli przypomnienia, wyróżniamy carving europejski - carving prosty, nieskomplikowany, ale zarazem efektowny; carving tajski - skomplikowany, z dużą ilością drobnych elementów, ząbków, nacięć; carving chiński, polegający na nacięciu skórki owocu w taki sposób, aby pozostając monolitem cała powierzchnia dała rozciągnąć się w formę swoistej wycinanki; rzeźba przestrzenna - sensu stricto.

Pracownia Sztuki Kulinarnej organizuje szkolenia, które są podzielone na trzy stopnie wtajemniczenia. Z doświadczenia wiem, że porzeba wiele pracy, aby móc przystąpić do trzeciego z etapów.

W tej chwili, mam wrażenie, że carving kieruje się w stronę rzeźby przestrzennej z elementami carvingu tajskiego. Coraz częściej pojawiają się bardzo przestrzenne, rozłożyste kompozycje, które tworzą harmonię z innymi elementami. Najbardziej popularną dekoracją jest arbuz z ewentualną kompozycją kwiatową, ze względu na efekt wizualny, o którym wspominałem wcześniej. Najczęściej rzeźby takie pojawiają się na weselach i ekskluzywnych imprezach. Cena takiej dekoracji waha się, w zależności od pory roku i wielkości kompozycji, od 100 do 350 zł.

Osoby chcące spróbować swoich sił w carvingu powinny przede wszystkim uzbroić się w cierpliwość, zakupić dobre książki, ew. wybrać się na szkolenie i najważniejsze - powinny kupić dobry sprzęt. Podpowiem tak: za jakość trzeba zapłacić i niech opakowanie nie będzie argumentem decydującym o zakupie. Trzeba przeanalizować jakość, trwałość i za co chce się zapłacić.


Łukasz Szewczyk

---

Pracownia Sztuki Kulinarnej - carving kursy, szkolenia, pokazy

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wyposażenie Gastronomii

Autorem artykułu jest Easy Rider

Nowoczesna kuchnia to przede wszystkim profesjonalne urządzenia gastronomiczne.
Wyposażenie Gastronomii - każdy liczący się hotel, restauracja, klub musi doceniać zalety dobrych wielofunkcyjnych urządzeń
Urządzenia w kuchniach hoteli, w restauracjach oraz klubach i innych miejscach wymagających wykonywania wielu czynności związanych z gastronomią, zatrudniania wielu ludzi odpowiedzialnych za masę czynności polegających na koordynowaniu urządzeń gastronomicznych, są często przestarzałe, wymagające dużego nakładu pracy, wiedzy i odpowiedzialności. Można w prosty sposób zastąpić ludzi kilkoma maszynami, uwolnić pracowników od paru męczących obowiązków i zamiast wymagać wiedzy z zakresu 5ciu przestarzałych urządzeń wyposażenie gastronomiczne można nauczyć obsługę jednego porządnego wielofunkcyjnego, nowoczesnego urządzenia.
Oto przykładowe urządzenia dla szefów kuchnni, właścicieli, projektantów gastronomicznych wnętrz i innych niedoinformowanych speców od wyposażenie gastronomicznego:

Dokładne, wydajne, szybkie i wytrzymałe zmywarki to element, od którego zależy w kuchni bardzo wiele. Nikt napewno nie chciałby spotkać się z sytuacją awarii takiego urządzenia, bo ilu potrzeba zmywaczy do umycia chociażby 1100 talerzy w godzinę? Dobra zmywarka porządnej firmy z długoletnim doświadczeniem to podstawa. Bardzo duży wybór zmywarek w naszej ofercie pozwoli na dobranie odpowiedniego modelu do potrzeb. Posiadamy zmywarki tunelowe, kapturowe oraz podblatowe, każda dostosowana do potrzeb klienta. wyposażenie gastronomii Zmywarki są stosowane w obiektach o bardzo dużej ilości miejsc konsumpcyjnych jak i tych mniejszych. Mają różne kształty i rozmiary, różną temperaturę wody zasilającej, różne systemy sterowania, za pomocą których można określić ilość cykli mycia lub np. wybrać opcję zimnego płukania. Posiadamy w ofercie zmywarki do szkła wyposażone w zmiękczacze wody, w najnowocześniejsze techniczne rozwiązania, cyfrowe wyświetlacze i inteligentny system diagnozy błędów.

Trzony indukcyjne Zanussi Professional oparte o magnetyczną indukcję wykorzystują blat ceramiczny o grubości 6 mm. Trzony te pozwalają na bardzo szybkie, bezpieczne gotowanie, bez emisji ciepła do otoczenia. Strefy grzewcze o średnicy 280 mm są uruchamiane tylko w momencie kontaktu ze specjalnym garnkiem przeznaczonym do gotowania w systemie indukcyjnym. Strefa, która nie ma kontaktu z garnkiem pozostaje zimna. Nadstawki indukcyjne są wyposażone w zabezpieczenie przeciwko przegrzaniu. Elektroniczny sterownik pozwala łatwo i precyzyjnie ustawić parametry gotowania w oparciu o 8 stopniową skalę zastosowanej mocy. Urządzenia gastronomiczne dzięki regulatorowi mocy, obsługa posiada pełną kontrolę nad procesem gotowania. Kuchnie indukcyjne są idealne do przygotowywania delikatnych dań takich jak kremy wyposażenie oraz umożliwiają łatwe przemieszczanie garnków.

Gazowe płyty grzewcze Zanussi Professional są wyposażone w duże, żeliwne płyty, które umożliwiają stosowanie garnków o wymiarach 800x700 mm. Płyta o grubośc 300 mm posiada od strony wewnętrznej rowkowania, które wspomagają dystrybucję ciepła na powierzchni płyty. Zróżnicowanie temperatur, 500° C w centrum płyty i 200° C na obrzeżach, pozwala wykonywać w tym samym czasie różne rodzaje obróbki termicznej. Palnik jest sterowany zaworem zabezpieczonym termoparą i świeczką pilotującą. Zapłon piezoelektryczny. Wykonanie ze stali nierdzewnej gwarantującej niezawodność i trwałość.
---

hernox.pl profesjonalne wyposażenie gastronomii ... zajmiemy się Twoją inwestycją

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wietnamczycy w Polsce

Wietnamczycy w Polsce

Autorem artykułu jest Ewa Paduch

Wietnamczycy z całą pewnością tworzą jedną z najliczniejszych grup cudzoziemców w Polsce. Wyjątkowo dużo napłynęło ich do naszego kraju szczególnie po otwarciu granic na początku lat 90.
Masowość zjawiska migracji Wietnamczyków sprawiła, że stali się oni grupą wyróżniającą się w Polsce na tle innych grup imigrantów i to nie tylko z powodów odmienności antropologicznej, rzeklibyśmy- rasowej. Według danych szacunkowych w Polsce przebywa obecnie ponad 20 tys.. osób z Wietnamu (liderzy społeczności wietnamskiej twierdzą, że jest ich mniej ). Aczkolwiek jest to grupa etnicznie homogeniczna(w Wietnamie zamieszkuje ponad 50 mniejszości narodowych) nie można do końca mówić o niej jako społeczności zwartej. Składają się bowiem na nią dwie fale migrantów.

Pierwsza – to Wietnamczycy, którzy przybyli do {Polski w latach wojny, tj. latach 60. i 70. na studia, na mocy porozumień międzyrządowych pomiędzy Polską a Wietnamem(wówczas Wietnamem Północnym). Wielu z nich po ukończeniu nauki pozostawało w Polsce, rozpoczęło tu pracę, założyło rodziny, wykształciło swe dzieci – dziś już dorosłe _ ale nie zerwało swych więzi z rodzinami w ojczyźnie. To właśnie przedstawiciele tej grupy migrantów wietnamskich wykreowali obraz Wietnamczyka – zdolnego, ,pracowitego, grzecznego, spokojnego, patrioty – ten obraz, który dominował w społecznej opinii polskiej do lat 90. i który w dalszym ciągu jest bardzo popularny. To właśnie przedstawiciele tej grupy, z racji znajomości realiów polskich, języka, kultury oraz wykształcenia cieszą się wśród rodaków wysokim prestiżem i są dziś liderami całej społeczności wietnamskiej w Polsce.

Druga fala to Wietnamczycy, którzy przybyli do Polski po roku 90. Jest ona znacznie bardziej zróżnicowana, przede wszystkim z racji celów w jakich do Polski przybyła. Dominuje tu praca zarobkowa, chociaż nie brak w tej grupie młodych ludzi, którzy przyjechali na wyższe studia, względnie na staże doktoranckie. Niektórzy przenieśli się do Polski z innych krajów byłego obozu socjalistycznego. Ta z kolei grupa spowodowała, że do funkcjonującej wcześniej charakterystyki Wietnamczyka dodano takie przymiotniki jak: zaradny, obrotny, mający żyłkę do interesów.

W przeciwieństwie do pierwszej grupy, ci z drugiej na ogół – poza studentami i doktorantami – nie znają języka polskiego (często żadnego języka obcego), zaś realiów polskich uczą się w trakcie pracy oraz od swoich starszych , przebywających w Polsce dłużej, kolegów. W większości są słabo wykształceni. Zajmują się przede wszystkim drobnym handlem i gastronomią, w tym zwłaszcza tzw. „małą gastronomią”.

Wietnamczycy osiedlają się najczęściej w dużych ośrodkach miejskich(liderzy społeczności wietnamskiej w Polsce uważają, że blisko połowa migrantów wietnamskich mieszka w Warszawie). Starają się mieszkać blisko siebie, wykorzystują powiązania rodzinne, koleżeńskie oraz te wyniesione z kraju. Jak już powiedziano, ich sfery aktywności ekonomicznej to przede wszystkim handel- głównie drobny, na bazarach ale także półhurtowy i hurtowy( w tym zagraniczny) oraz gastronomia – bary z daniami azjatyckimi i restauracje orientalne.

Wietnamczycy są grupą bardzo dobrze zorganizowaną wewnętrznie. Poza siecią powiązań personalnych – rodzinnych, sąsiedzkich, towarzyskich, której obecność jest wyrazem jednego z najważniejszych elementów tradycji wietnamskiej, istnieją też powiązania wytworzone przez powstałe już w Polsce organizacje. Są to: Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Wietnamczyków w Polsce, założone 15 lutego 1986 r. Z inicjatywy byłych studentów wietnamskich oraz Stowarzyszenie „Solidarność i Przyjaźń” założone 30 kwietnia 1999 r., które wydaje swój periodyk Que Viet- Rodzinny Wietnam, wraz z dodatkiem kulturalno-literackim Van Viet. Stowarzyszenie „Solidarność i Przyjaźń” ma , poza Warszawą swoje oddziały w Gdańsku, Bydgoszczy i Krakowie. Najogólniej można powiedzieć, że obydwa stowarzyszenia mają podobny cel, a mianowicie skonsolidowanie rozproszonej społeczności wietnamskiej, udzielenie pomocy potrzebującym między innymi informacji o kwestiach prawnych, podtrzymywanie więzi kulturowych i tradycji wietnamskiej oraz ułatwienie nowo przybyłym rodakom wchodzenie w realia życia w Polsce. Organizują one zatem, z jednej strony, imprezy z okazji świąt wietnamskich, np. Tet (Nowy Rok), ale również śledzą wydarzenia polityczne i chętnie partycypują w wydarzeniach kulturalnych organizowanych przez polskie media oraz instytucje kulturalne i naukowe, odnoszące się do spraw wietnamskich, a także organizują własne imprezy.

W kwietniu 1998 r. W kinie „Luna” odbyła się projekcja filmu „Titanic” specjalnie dla Wietnamczyków-lektor tłumaczył film na język wietnamski. Wszystkie miejsca(350)były zajęte o czym informowała „Gazeta Wyborcza” z 10 kwietnia 1998 r. W sierpniu 1999 r. W Warszawie na Mariensztacie, Stowarzyszenie „Solidarność i Przyjaźń” zorganizowało dzień kultury wietnamskiej. W czasie imprezy przedstawiano tradycyjne sztuki walki(Viet VoDao),grano tradycyjną i współczesną muzykę wietnamską, prezentowano modę wietnamską, częstowano narodowymi potrawami. W grudniu 1999 r. W Teatrze Polskim odbyły się wybory Miss Społeczności Wietnamskiej 1999. Sala była pełna- przeważali Wietnamczycy, ale obecni również byli goście polscy. W dniach 11-13 maja 2001 r. W czasie organizowanych przez Wyższą Szkołę Psychologii Społecznej Warszawskich Dni Wielokulturowości, Wietnamczycy stanowili jedną z najliczniej reprezentowanych grup etniczno-kulturowych i przedstawili bogaty program artystyczny – m.in. pokaz tradycyjnych strojów Ao dai. Chętnych wprowadzano w elementy języka wietnamskiego, wygłaszano wykłady o tradycjach wietnamskich, kultywowanych przez społeczność wietnamską w Polsce.

---

Ewa Paduch

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl