Rodzaje pizzy

Pizza neapolitańska (pizza napoletana) – oryginalna pizza neapolitańska jest wytwarzana z lokalnych składników takich jak pomidory San Marzano, które rosną na polach wulkanicznych na południe od Wezuwiusza, i mozzarelli di bufala campana, która jest robiona z mleka krów wypasanych na bagnach Kampanii i Lazio w półdzikich warunkach. Zgodnie z zasadami wytwarzania tego gatunku pizzy, mąka musi być typu 0 lub 00 (ewentualnie mieszanką tych dwóch rodzajów), ciasto jest wytwarzane z użyciem neapolitańskich drożdży lub drożdży browarnianych. Aby uzyskać najlepszą jakość, zastosowana mąka powinna być wysoko proteinowa (bardziej nadaje się do tego celu mąka chlebowa niż tortowa). Ciasto powinno być wyrabiane ręcznie lub z użyciem wolnoobrotowego miksera. Gdy ciasto narośnie, powinno zostać uformowane tylko rękami, bez użycia wałka lub innych przyrządów mechanicznych. Grubość ciasta nie może przekraczać 3mm. Pizza musi być pieczona przez 60-90 sekund w temperaturze 485 °C w piecu opalanym drewnem dębowym. Po wypieczeniu powinna być chrupiąca, krucha i aromatyczna. Pizza neapolitańska ma status "gwarancji tradycyjnego specjału" we Włoszech. Status ten ogranicza jej podawanie do trzech wariantów:

pizza marinara, która zawiera pomidory, czosnek i oregano oraz oliwę z pierwszego tłoczenia (większość pizzerii w Neapolu dodaje do tego rodzaju również bazylię);

pizza Margherita, zawierająca pomidory, plasterki mozzarelli, bazylię oraz oliwę z pierwszego tłoczenia;

pizza Margherita extra, która zawiera pomidory, mozzarellę z Campanii (w okrągłych plasterkach), bazylię oraz oliwę z pierwszego tłoczenia.

W 2009 pizza "neapolitańska" została zastrzeżona przez Komisję Europejską jako wyrób tradycyjny z certyfikatem TSG. Pizzę o tej nazwie na całym świecie można będzie teraz wyrabiać tylko wg ściśle określonej receptury, tzn. ze specjalnej mąki, soli morskiej, sera mozzarella z mleka bawolego, oraz piekąc na kamiennej płycie w piecu opalanym drewnem.

Pizza typu Lazio – dostępna w wielu częściach Włoch jako pizza na wynos o grubości ciasta od 1 do 2 cm (taka pizza jest zazwyczaj pieczona w kuchenkach elektrycznych) oraz jako pizza serwowana w restauracjach (posiada cieńszy placek, wypiekana jest na ogół w piecach opalanych drewnem).

Pizza sycylijska – pizza z grubym ciastem o prostokątnym kształcie, podawana z sosem pomidorowym, serem i wybranymi dodatkami.

Pizza biała (pizza bianca) – nie zawiera sosu pomidorowego, lecz sos biały, najczęściej na bazie mleka lub pesto. W Rzymie określenie pizza bianca odnosi się do zapieczonego chleba z dodatkiem oliwy, soli i sporadycznie z liśćmi rozmarynu.

Historia pizzy

Przypuszczalnie pizzę podawali już starożytni Grecy. Była ona podawana jako płaski chlebek posmarowany oliwą, czosnkiem, posypany ziołami. Z Grecji (ok. 500 p.n.e.) trafiły do starożytnego Rzymu. Po sprowadzeniu do Europy pomidorów, w XVII-wiecznym Neapolu do pizzy zaczęto nieodłącznie stosować sos pomidorowy.

Pierwsza "współczesna" pizza powstać około 1889, kiedy to Neapol odwiedziła królowa Włoch Małgorzata Sabaudzka wraz z mężem (Margherita i Umberto di Savoia). Tamtejszy piekarz, niejaki Raffaele Esposito, przygotował na jej cześć specjalną potrawę – pizzę, w której podstawowymi składnikami były: pomidory (czerwień), ser mozzarella (biel) i bazylia (zieleń), reprezentujące narodowe barwy Włoch. Nazwano ją margherita i do dziś jest to nazwa najpopularniejszej, najprostszej wersji pizzy.

Pizza

Pizza — potrawa kuchni włoskiej. Często uznawana za fast food - choć moim zdaniem nie powinna. W wersji podstawowej jest to płaski placek z wytrawnego ciasta drożdżowego (focaccia), posmarowany sosem pomidorowym, posypany tartym serem mozzarella i ziołami, pieczony w bardzo mocno nagrzanym piecu. Pizzę podaje się na gorąco, lecz rozpowszechnione jest jedzenie jej również na zimno.

Tradycyjnym miejscem spożywania pizzy są pizzerie, lokale gastronomiczne specjalizujące się w jej przyrządzaniu i serwowaniu.

Mniam, mniam ...

Piec konwekcyjno-parowy

Piec konwekcyjno-parowy jest rozwinięciem pieca konwekcyjnego do którego dodano funkcję naparowywania komory (1976 firma Rational).

Gorące powietrze wentylatory przetłaczają przez komorę, wymuszając ruch poziomy, następnie powietrze przetłaczane jest przez filtry oczyszczające je z drobinek tłuszczu i ponownie trafiają do wentylatorów. Pozioma cyrkulacja powietrza i odtłuszczanie gwarantują nieprzenikanie zapachów (głównym ich nośnikiem są tłuszcze) oraz równomierną temperaturę w komorze. Do komory z cyrkulującym powietrzem dodawana jest para wodna, co przyspiesza obróbkę termiczną i zapobiega utracie wilgoci przez potrawy.

Co to jest gotowanie

Gotowanie – jeden z procesów obróbki termicznej stosowanych w gastronomii. Odbywa się w środowisku wrzącej wody. Podczas tego procesu białka zawarte w potrawie ścinają się, skrobia zaś rozkleja się, co powoduje, że składniki te stają się przyswajalne przez układ pokarmowy człowieka. Stosunkowo niska temperatura tego procesu, nieprzekraczająca stu kilkunastu stopni Celsjusza, sprawia iż w potrawie nie powstają szkodliwe dla zdrowia produkty rozkładu składników pokarmowych.

Przebieg procesu gotowania ma duży wpływ na przemieszczanie się składników pokarmowych w potrawie. Aby osiągnąć efekt przejścia składników pokarmowych z gotowanego produktu do wywaru należy gotować długo, w dużej ilości wody, poczynając od niskiej temperatury wody. Efekt przejścia składników do wywaru jest pożądany w przyrządzaniu zup, a w szczególności rosołu. Gotowanie w niewielkiej ilości wody, poprzez wrzucenie produktu do wrzącej wody, umożliwia zatrzymanie składników pokarmowych w gotowanym produkcie.

W dietetyce stosuje się także gotowanie na parze. Polega na gotowaniu produktów w środowisku pary wodnej poprzez umieszczenie ich w specjalnym garnku. Gotowanie na parze umożliwia zachowanie maksymalnej ilości składników pokarmowych w gotowanej w ten sposób potrawie. Jest szczególnie polecane do gotowania warzyw.

Co to jest sztuka kulinarna ??

Sztuka kulinarna - def. ogół zagadnień związanych z przygotowywaniem potraw, pojęcie w znaczeniu umiejętności przygotowywania różnych potraw w sposób smaczny, pożywny i estetyczny.

W różnych regionach świata, zależnie od dostępności źródeł pożywienia i wielowiekowej tradycji, wykształciły się różne zwyczaje kulinarne.

Rodzaje pożywienia:

* żywność nieprzetworzona pochodzenia roślinnego (warzywa, zioła, owoce, grzyby, orzechy), rzadziej pochodzenia zwierzęcego
* żywność przetworzona pochodzenia roślinnego i zwierzęcego poprzez:
o mrożenie warzyw, mięs, ryb
o wędzenie mięs, ryb, serów
o parzenie wędlin
o gotowanie warzyw, mięs
o pieczenie mięs
o smażenie mięs, ryb
o zupy instant
o koncentraty
* minerały, głównie sól kuchenna

Rodzaje kuchni:

* kuchnia domowa
* kuchnia wegetariańska
* kuchnia wojskowa
* kuchnie narodowe w/g pochodzenia

Kucharz okrętowy ??

Kucharz okrętowy - kucharz zatrudniony na statku handlowym legitymujący się świadectwem wydanym przez urząd morski.

Wyróżnia się następujące świadectwa kwalifikacji kucharzy:

* świadectwo młodszego kucharza okrętowego,
* świadectwo kucharza okrętowego.

1. Do uzyskania świadectwa młodszego kucharza okrętowego wymagane jest posiadanie zaświadczeń o przeszkoleniach w zakresie:
* indywidualnych technik ratunkowych,
* ochrony przeciwpożarowej stopnia podstawowego,
* elementarnej pomocy medycznej,
* bezpieczeństwa osobistego i odpowiedzialności społecznej,
* ukończone 16 lat.
2. Do uzyskania świadectwa kucharza okrętowego wymagane jest (opcjonalnie):
* posiadanie wykształcenia zasadniczego zawodowego w zawodzie kucharza lub średniego wykształcenia gastronomicznego, 12-miesięcznej praktyki pływania na statkach morskich w charakterze pomocnika kucharza oraz złożenie egzaminu na to stanowisko,
* posiadanie dyplomu mistrza kucharskiego oraz 3-miesięcznej praktyki pływania na statkach morskich w charakterze pomocnika kucharza,
* posiadanie 24-miesięcznej praktyki pływania na statkach morskich w charakterze pomocnika kucharza oraz złożenie egzaminu na to stanowisko.

Tylko świadectwo kucharza okrętowego uprawnia do zajmowania stanowiska kucharza okrętowego.

Źródło: Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 24 sierpnia 2000 r. w sprawie wyszkolenia i kwalifikacji zawodowych, pełnienia wacht oraz składu załóg statków morskich o polskiej przynależności (Dz. U. z 2000 r. Nr 105, poz. 1117)

Kto to jest kucharz ?

Kucharz - osoba, która przyrządza zgodnie z zasadami sztuki kulinarnej potrawy w zakładach gastronomicznych, najczęściej według zamówienia przyjętego przez kelnera.

Kucharze - w okresie wczesnego średniowiecza grupa książęcej ludności służebnej, która zajmowała się przygotowaniem jedzenia dla monarchy.

Świadectwem ich istnienia są nazwy typu Kuchary, którą nosi kilka osad w Polsce, położonych w sąsiedztwie starych grodów.

Kuchnia chińska - pałeczki :-)

Obiad jedzony pałeczkami

Autorem artykułu jest Adam Topor

Nie dziwi mnie wcale, że jeden ze sławnych podróżników określił Chiny mianem cywilizacji dla smakoszy. Wykwintność potraw i sposób ich podawania nawet w najmniejszych restauracyjkach to kulinarna magia i czary. Bogactwo zapachów i smaków sprawia, że kuchnia ta pozostanie dla mnie najlepszą choć nienajłatwiejszą kuchnią na świecie.
Nie dziwi mnie wcale, że jeden ze sławnych podróżników określił Chiny mianem cywilizacji dla smakoszy. Wykwintność potraw i sposób ich podawania nawet w najmniejszych restauracyjkach to kulinarna magia i czary. Bogactwo zapachów i smaków sprawia, że kuchnia ta pozostanie dla mnie najlepszą choć nienajłatwiejszą kuchnią na świecie.

Zamawiamy skromne krewetki z podobną do pora jarzyną "YouCai" - jaka szkoda, że niedostępna w polsce. Trepang z młodymi pędami bambusa i maleńką cebulką. Nie próbujcie jeść Trepang pałeczkami - jak chińczycy to robią? Podniesienie potrawy i przeniesienie jej do własnego półmiska kończy się zazwyczaj wylądowaniem jej na obrusie. Chińczycy w kuchni używają dwóch rodzajów Trepang. Trepang to nic innego jak rodzaj morskiego żyjątka "szkarłupni" i najbardziej znanymi w chinach są: "Meihuashen - kwiat śliwy" i "Guangshen - świetlisty". Niewielkie kolczaste żyjątko wyglądem przypomina niewielkiego ogórka o ciemnym kolorze i po wyłowieniu z wody jest suszone, ale przed przygotowaniem koniecznie trzeba go namoczyć. Nieraz przyjaciele pytali mnie o jedzenie pałeczkami, które są stosowane przy posiłkach w całej Azji wschodniej. Próbowaliśmy uczyć chińczyków jeść pałeczkami schabowego kotleta, choćby dlatego, że należy do rarytasów typowych dla polskiej kuchni. Pałeczki w Chinach wykonuje się przeważnie z drewna bambusowego lub kości zwierzęcej, albo z laki, która powstaje z żywicy drzewa Qishu. Słynne w całych Chinach są pałeczki z Fozhou prowincja Fujian ze swoją wspaniałą kuchnią fukieńską. Słynie z ze smakowitych ryb i produkcji soli tak istotnej we wszystkich kuchniach świata. Potrawa z Fuzhou najlepiej smakuje z solą z Fuzhou i kiedy je się ją pałeczkami z Fuzhou. I kto w takich okolicznościach pomyślałby jeszcze o widelcu. Chińczyk nie wyobraża sobie kroić ryby nożem, a pałeczki najlepiej odpowiadają formie chińskich potraw.
---

Czy kultura chińska jest dla Ciebie równie inspirująca? ShuDian the China Ebooks Library

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl